“Veel mensen denken dat vrijwilligerswerk veel tijd vraagt. Dat beeld is verkeerd. Juist met het kleine wat je doet, kun je al zoveel verschil maken. Ik zou tegen iedereen willen zeggen: ‘Zet je hart open voor mensen met een verstandelijke beperking. Je krijgt er zo veel voor terug,” zegt Hanna Riezebos, vrijwilliger op Muiderheim. “Kijk wat in jouw leven past, doe het belangeloos en vanuit een gevende positie. Al ga je maar elke maand een keer met iemand wandelen. Er is altijd wel iets wat je kunt doen. Je maakt er de cliënt blij mee, de ouders en het personeel dat al zo hard werkt.”

Hanna is één van de vele vrijwilligers die Adullam-personeel werk uit handen nemen. Hun inzet wordt enorm gewaardeerd. Dankzij vrijwilligers liggen tuinen er mooi bij, worden cliënten van en naar werk- en kinderdagcentra vervoerd, komen cliënten regelmatig in de buitenlucht, ontvangen ze bezoek, kortom, de vrijwilligers nemen het personeel heel veel werk uit handen.

Betaalbare zorg
De komende jaren zal Adullam een sterker beroep moeten doen op vrijwilligers. De loonkosten en kosten van levensonderhoud stijgen zo fors, dat een grotere inzet van vrijwilligers nodig is om de zorg betaalbaar te kunnen houden. Ook nu weer, als de Dag van de Mantelzorg de aandacht vraagt voor vrijwilligerswerk in de zorg, spreekt Adullam haar grote waardering weer uit voor de vele mantelzorgers. Daarnaast roept ze mensen op om zich aan te melden voor vrijwilligerswerk.

Dankbaarheid
Hanna was jarenlang vrijwilliger van Peter Regterschot die in dit voorjaar overleed. Elke twee weken ging ze ’s avonds naar Muiderheim en deed ze hem in bad. Met veel liefde heeft ze dit jaren gedaan. Ook toen zij kinderen kreeg.  
“Vrijwilligerswerk doe je voor de ander, niet voor jezelf. Je krijgt er zoveel dankbaarheid voor terug. Je bouwt een band met iemand op. En je leert ook weer veel van mensen met een beperking. Zij nemen het leven zoals het is. Niet zoals ze graag wíllen dat het is, zoals wij soms. En als je soms ziet hoe opgeruimd, hoe blij ze zijn ondanks hun kleine wereldje, dan is dat beschamend!”

Missen
Het overlijden van Peter heeft veel met Hanna gedaan. “Ik mis hem. Ik mis hem ook in de kerk, altijd hoorde ik wel aan bepaalde klanken dat hij er was,” vertelt ze. Het vrijwilligerswerk ligt hierna even stil. Juist vandaag, op de dag van dit gesprek, heeft ze nog geappt met zijn ouders met wie ze goede contacten onderhoudt. De steen was op zijn graf gelegd en de ouders lieten Hanna dat weten.

Inmiddels heeft Hanna het vrijwilligerswerk weer opgepakt. Elke drie weken is ze gastgezin van een andere Muiderheim-cliënt Marith Steenstra. Hanna is er helemaal aan gewend, evenals haar drie dochters. “Zorgen zit bij ons in de genen, vrijwilligerswerk doen ook. Ik heb het van huis uit meegekregen. Mijn ouders deden het al. Dan groei je er in op. Nu zie ik het terug aan de kinderen. Zij vinden het volstrekt normaal dat we bezoek hebben van iemand met een verstandelijke beperking.”

Leren van de ander
“Het is goed voor kinderen om te zien dat het leven niet volmaakt is. En dat het bijzonder is, als je zonder gebrek geboren wordt. Ze leren dat deze mensen puur zijn en geen vooroordelen hebben. Als mijn dochters uit school komen, gaan ze altijd even bij haar zitten. Dan maken ze een praatje, ook al kan Marith niet praten. Of ze pakken speelgoed voor haar uit de box, iets met geluidjes dat vindt Marit heel leuk. En als ze dan ’s middags weer op school zijn, dan loop ik soms wel eens even naar het schoolplein met haar om te kijken. Al die kinderen, dat vindt ze geweldig! En onze kinderen komen altijd even enthousiast naar het hek.”
Ook voor Marit zijn de vaste bezoeken fijn. Als haar moeder ’s morgens vertelt dat ze naar ‘school’ gaat (=Muiderheim, red.) en daarna naar Hanna, dan reageert ze blij. Hanna: “Ze vindt het echt leuk en ze geniet van het één-op-één contact, de rust, de grapjes, ook al kan ze niet praten. Ze houdt van knuffelen en ze is altijd in voor een selfie. En ze ontwikkelt ook. Eerst was ze wat afwachtend, maar nu staat ze ook gerust op om speelgoed te pakken of iets wat haar trekt.”
“Gastgezin zijn kun je niet alleen. Je moet er als gezin voor open staan en er achter staan. En soms krijg je er mooie gesprekken over met de kinderen. Ook rondom Peter zijn sterven, waar een rijke getuigenis van uit mocht gaan en waar zijn ouders ook van mogen getuigen. Dit is voor hen zo mooi en waardevol om mee te krijgen. Dat er juist voor mensen met een beperking plaats is in het Koninkrijk van God. Dat zou ons tot voorbeeld moeten zijn.”

Doe het gewoon
“Ik zou iedereen willen aanraden om zich vrijwillig in te zetten voor anderen. De verdienmentaliteit is ook in onze gezindte geslopen. Terwijl het in onze achterban altijd wordt gestimuleerd om je belangeloos in te zetten voor de ander. De ander te dienen vanuit Bijbels perspectief. En ik krijg er toch wat voor terug: dankbaarheid. Dankbaarheid van Marith, haar moeder en het personeel.”