Lees en leef mee met de verhalen van onze medewerkers!

Dat werken in de zorg hectisch kan zijn, is over het algemeen bekend. Maar in deze bijzondere tijd waar locaties 'op slot' zitten en bewoners én medewerkers extra goed op elkaar moeten letten, is het soms nóg hectischer. Toch gebeuren er ook hele mooie dingen die we jou niet willen onthouden...

Een begeleider van Kroonheim vertelt: 

Afgelopen weken waren intensief, niet alleen voor ons als collega’s, maar ook voor onze lieve kwetsbare bewoners en ouder(s). We kregen te maken met allerlei onverwachte maatregelen zoals het veranderen van programma, dagbesteding op wonen en verandering in personeelsbezettingen.

Ik neem jullie mee in deze bijzondere week
Maandag kwam onze zevende bewoner op de Prinsenhof wonen. Hier was lang naar uitgekeken. Er waren veel voorbereidingen getroffen door de evb’er (eerst persoonlijke begeleider) en ouders. Kort daarna kwam er telefoon met het bericht: 'zes weken lang is de dagbesteding op Kroonheim gesloten'.

Vanaf dat moment spookt er vanalles door je hoofd. Gaan we als groep naar dagbesteding, of blijven we 24/7 op de Prinsenhof? We kozen wat ons het beste leek voor de groep: blijven op de Prinsenhof. Er werd in een handomdraai een programma in elkaar gezet, en dinsdag konden we ‘starten’. Gelukkig werd ons team versterkt met 2 collega’s van dagbesteding die vanaf nu op wonen werken. Het is wennen, voor ons als begeleiders, maar helemaal voor onze bewoners. Werk is naar de woongroep gehaald, zodat er nog een klein beetje herkenbaarheid en houvast voor onze bewoners is.

Bericht voor ouders
We werden en worden overspoeld met berichten over het coronavirus. Eerst werd de bezoekersregeling aangepast: één bezoeker per keer. Toen volgde het bericht: 'geen bezoek meer op de instelling en bewoners mogen niet meer naar huis.'  

Het lijkt of op zo’n moment of alles van ons en van ouders wordt afgepakt. We moesten opnieuw ouders bellen en vertellen dat ze hun kind voorlopig niet meer in levende lijve kunnen zien. Maar hoe?

We hebben moed verzameld en ouders gebeld. Er was grote teleurstelling en verdriet aan de andere kant van de lijn. Maar ook direct het aanbod om op een andere manier iets voor ons te betekenen: "Kan ik een keer een pan eten brengen?" Als je als begeleider dan de telefoon neer legt, wordt het even teveel. Want ook wij blijven mensen!

Hoe kan een bewoner, die al jarenlang elk weekend naar huis gaat, dit begrijpen? Een bewoner wijst naar zijn waszak, wat zijn manier is van vragen of hij vandaag naar huis gaat. Er kwam een antwoord met ondersteunende gebaren: 'mensen zijn ziek, jij blijft op de Prinsenhof'. Hij staarde de begeleider aan, keek een paar seconden uit het raam en ging toen in zijn stoel zitten om muziek te luisteren. Hij heeft er de rest van de dag niet meer om gevraagd. Soms lijken bewoners in deze situatie meer te begrijpen dan wij als begeleiders kunnen denken.

Soms lijken bewoners in deze situatie meer te begrijpen dan wij als begeleiders denken

Je wordt met de neus op de feiten gedrukt als één van de moeders een tas met nieuwe broeken voor de hoofdingang komt zetten, met een lief kaartje erbij. Haar zoon ziet vanaf het balkon zijn moeder en klapt in zijn handen van blijdschap. Moeder zwaait, lacht… We beseffen dat wij dit niet in de hand hebben, maar dat er Één is die overal boven staat, Hij regeert. Deze week, zo anders dan we hadden gedacht...
Maar, wat wordt er met ons meegeleefd in deze moeilijke tijd!


Lieve begeleiders, bedankt voor jullie inzet!